Thuisonderwijs, volgens mij het meest onderschatte woord van dit moment. Waar ik bij de eerste lockdown al niet wist hoe we zonder 10 meltdowns, van zowel kinderen als zeker ook moeder, de avond moesten halen, ben ik bij deze lockdown al blij als we op een normale manier einde van de ochtend halen.De reacties op mijn laatste Instagram stories waren niet gering. ‘The same here’, ‘hier ook een nachtmerrie’, ‘we can do this’ en nog veel meer van dit soort kreten. Dit is dan ook de reden van dit blog. Een stukje herkenbaarheid creëren, oftewel weten dat je niet de enige bent, dit doet mij altijd goed. En eerlijk is eerlijk, mijzelf helpt het altijd om dingen lekker van mij af te schrijven dus ik doe dit ook voor mezelf. Win-win, laten we het daarop houden. Voor iedereen die mij, en mijn gezin, nog niet kent. Ik ben Gonda, 38 jaar, fulltime fotograaf, getrouwd met Rinaldo. Rinaldo schreef een dag voor de eerste lockdown zijn bedrijf in bij de KVK, een bedrijf gericht op luchtvaartlogistiek, gevalletje slechte timing. We hebben twee blonde Hollandse jongens, Jippe van 7 en Abel van 5.
‘Ik heb buikpijn’
De grootste reden waarom het hier zo stroef gaat? Motivatie. Of beter gezegd, het gebrek hieraan. “Ik heb buikpijn, deze stoel zit niet lekker, ik heb het warm, ik heb dorst”, het komt bij Jippe allemaal voorbij. En dan niet nadat hij al een tijdje bezig is, maar na 5 minuten begint het. Doorzetter als hij is, weet hij deze smoesjes zeker een uur vol te houden. Totdat deze moeder, die zich toch écht had voorgenomen om rustig te blijven steeds minder rustig wordt. De eerste dag na de vakantie was dan ook een ramp. Oké, al het schoolwerk was af, maar je moet niet vragen hoe de sfeer in huis was.
Huilbui
De tweede dag had ik mij dan ook voorgenomen het anders aan te pakken. De sfeer in huis moest belangrijker zijn, en dan maar een werkje minder. Met een schema waar bijna 5 uur huiswerk per dag in staat, ben ik sowieso van mening dat een taalles minder niet erg is. En ja, het ging gelukkig ook een stuk beter. Hoe het kwam weet ik niet, maar de jongens waren gemotiveerder en ik was daardoor relaxter. De nieuwe regel -om 14:00 uur is school uit- beviel iedereen goed en dat dan die rekenles niet gedaan is, jammer dan. Helaas, daar dacht school anders over. De volgende ochtend bij de Teams meeting werd aan de kinderen die het rekenen niet gedaan hadden uitgelegd waar ze in het online lesprogramma de rekenlessen konden vinden. De hint was duidelijk! Tja, en toen knapte er iets bij deze moeder. Ik doe mijn stinkende best om dit hele thuisonderwijs voor iedereen zo goed mogelijk, en nog een beetje leuk, te laten verlopen, maar dan word je net op dat ene lesje ‘afgerekend’. De trots van de dag ervoor (zowel op Jippe als mezelf), was meteen verdwenen. Een huilbui en gefrustreerd appverkeer met een vriendin als gevolg.
Op de markt
Laat dit nu net ook de ochtend zijn dat de juf haar wekelijkse belletje deed om te vragen hoe het gaat. Alsof ze het aanvoelde. Alleen jammer dat deze moeder, nadat ze de afgelopen twee dagen iedere minuut naast haar kinderen heeft gezeten, op dit moment even snel op de fiets was gesprongen naar de markt. Dat half uurtje weg voelde als een lang weekend weg, maar toch jammer dat dan net de juf belt en je stiekem meteen een 1-0 achterstand voelt. Daar sta je dan tussen de appels, bloemkolen en bosjes munt in hele mooie woorden te vertellen dat je er eigenlijk helemaal genoeg van hebt. Lang verhaal kort, de juf gaf aan dat echt niet alles hoeft en we moeten kijken wat hij moeilijk vindt en ons daar op te focussen.
Teams achtergronden
Twee keer per dag een ‘vergadering’ met je klas op Teams. Waar Jippe de eerste dag nog heel blij was om al zijn klasgenoten te zien, was hij vandaag vooral heel blij met de achtergronden. Van Star Wars, de jungle, Mindcraft, ballonnen tot de ruimte, ik heb ze allemaal voorbij zien komen. Niet alleen bij hem, ook bij zijn klasgenoten. En de juf, die praatte stug door, respect! Oh ja, en dan hebben we het nog niet gehad over het moment waarop ik even met Abel bezig was en terug in de woonkamer kwam en een soort van poppenkast tafereel aantrof. Jippe zat onder de tafel, waarbij zijn knuffel net boven de tafel uitkwam, met precisie mikkend op de camera zodat niet hij, maar zijn knuffel, mee kon doen met dictee.
Goed bedoeld
Als laatste wil ik wel nog even duidelijk zeggen dat ik het heel goed vind dat de scholen er zo bovenop zitten en dat ik alle tijd die de leerkrachten erin stoppen zeker kan waarderen. Zij doen meer dan hun best en het is zeker weten goed bedoeld. Alleen, hoe realistisch is het om te verwachten dat kinderen thuis net zoveel kunnen doen als op school? Dan heb ik nog het geluk dat ik een eigen bedrijf heb en dit de komende twee weken op een laag pitje kan zetten. Maar beste schooldirecteuren, ouders hebben ook nog verplichtingen naar een werkgever, of in mijn geval, naar een bankrekening die gevuld moet worden, dus mag het een tikkeltje minder?
Als ik geen les aan het geven ben :-), fotografeer ik gezinnen in documentaire reportages, zo puur mogelijk dus. Op deze pagina kun je meer van mijn werk vinden!
